اینجا شهر من است،شهری ورای تمام خاطرات گم شده ،شهری با یک کوله بار پر از تاریخ و با قدیمی ترین درد های عالم .اینجا شهر من است ،شهری که از اویم با او بیگانه انگار دیگر نمی شناسمس تنهاییش را درک نمی کنم که خود اکنون از او تنهاترم ،اینجا سرزمین نفت سرزمین تولد دوباره ایران زمین در سرزمین من که سرنوشت  برای ایران رقمی تازه خورد ........این روزها آوازه اش گم شده در تمام کتابها و حرفها حتی مردمانش هم دیگر آن دوران پر شوکت را فراموش کرده اند و از آن دوران تنها خاطراتی دور مانده از حضور بیگانگان و فرنگیان

این سرزمین ثروتمند ،سرزمین من است و در اینجا کودکان یک روستایش در طویله و در کنار حیوانات درس می خوانند 12 دانش آموز من تصویرشان را از صفحه تلویزیون دیدم نگاه معصومانه ایی داشتند و غم انگیز تر آنکه در برابر جواب ای سوال که از مشکلاتتان صحبت کنید تنها به گفتن این جواب اکتفا کردند:که گاهی صدای حیوانات مانع از درس خواندمان  می شوداگر ممکن موقع درس حیوانات را از طویله بیرون ببرند،آنقدر این گزارش غم انگیز و شرم آور بود که کمتر از یک هفته و با کمک مالی یک خیر دیروز این مدرسه افتتاح گردیدو غم انگیز تر آنکه در این مهد نفت که تنها با حفر چند متر از زمین می توان به نفت رسید نبود نفت در زمستان به یکی از معضلات مردم این خطه بدل شده و داشتن گاز تصفیه و لوله کشی شده هم که به یک رویای دست نیافتنی بدل شده،وجود گاز در بعضی از محله های شهر زندگی را کاملا مشکل ساخته به طوری که وجود بیماری های اعصاب و روان و مغزی وتولد کودکان عقب مانده در این مناطق به صورت عادی در آمده است و وعده انتقال شهر هم تنها به یک شعار انتخاباتی بدل شده است برای همین است که می گویم ای کاش شهر من نفت و گاز نداشت

اینجا سرزمین من است اولین مکانی که در آن نفس کشیدم و دویدن را آموختم سرزمین خاطرات کودکیم و خاطرات آوارگی دوران جنگ ،کوهها و دشتهایش را می شناسم از بردنشانده تا سرمسجد خاستگاه آرزوهای تاریخیم بودندو دیدن هر باره چاه شماره یک(نمره یک) این حس نوستالژی را در من تقویت می کندکه نیمی از تاریخ ایران در این نقطه خفته است ولی با این همه شهرم را دوست ندارم یعنی یک حس دوگانه دارم هم دوستش دارم هم نه!!!!!!!

از رنگ نفت
از بوی گاز
از رنگ و بوی این شقایق های وحشی        دل نمی کنم
از این کوه تپه ها
از این دراز دره ها
از این کنارهای استاده کنار جاده ها             دل نمی کنم
از مردم
از محله ها
از مردم محله ها                                      دل نمی کنم
از دنیا دل می کنم
از کوچه های این شهر                              دل نمی کنم
دست دلم نیست                                        نازنین!
این شهر مردابی ست
که نه غرقم میکند و نه رهایم میسازد

                                        غلام رضوی

  کنار با ضمه بر روی ک میوه است شبیه زالزالک و که محل  اصلی رویش  آن  سلسله جبال زاگرس است

پ.ن:قرار امروزطی یک مراسم میدان اصلی شهر را به نام سردار بزرگ مشروطیت سردار اسد بختیاری نامگذاری کنند که فکر کنم اولین کار شایسته شورای شهر و ارشاد در این چند ساله باشد.................